ขอพื้นที่ซะนิด...เค้าไม่ไหวแล้ว

คือ...ไม่ไหวแล้วน่ะ
ไม่มีที่จะไประบายแล้ว
เฟสบุ้กก็..พี่น้องอยู่
เอ็กทีน..คนเยอะเกิน
อย่างที่หลายคนรู้เค้ามาทำงานที่รักพิมพ์ แล้วกำลังจะออก
ยังไม่ทันออก พี่ชายก็เตรียมหางานมาให้ บังคับให้ทำพอร์ตงาน คือรู้ว่าสมควรทำ งานชั้นที่มีนั่นมันขายไม่ได้ แต่เข้าใจบ้างมั้ยว่าคนไม่มีเวลา
ถ้าเรื่องแค่นี้ คงไม่ใช่เรื่องที่ทำให้นั่งร้องไห้อยู่ ณ ตอนนี้ เท่ากับ...ได้รู้ว่า
ครอบครัวไม่เคยไว้ใจชั้นเลย...
ไม่เคยชื่นชมในการตัดสินใจ ไม่ว่าจะทำอะไร ก็ขวางหูขวางตาเค้าไปหมด
ทุกคนตีตราว่าอย่างชั้นไม่มีอนาคต หางานดีดีเองไม่ได้
แล้วเคยถามบ้างมั้ยว่าชั้นชอบอะไร อยากทำงานอะไร
...แต่ก็เท่านั้น ชั้นรู้อยู่แล้ว... สิ่งที่ชั้นชอบ ที่บ้านไม่เคยเห็นด้วยเลยซะอย่าง
ตั้งแต่ที่เลือกเรียนด้านอนิเมแล้ว หลักสูตรมันไม่สอนอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน
แต่ครอบครัวกับบอกว่าผิดที่ตัวชั้นเอง เค้าว่าชั้นชอบเอาอารมณ์เป็นใหญ่
อารมณ์เรอะ...ถามจริงๆเหอะ ใครเคยรู้ความรู้สึกชั้นบ้าง
ต้องแอบร้องไห้มากี่ครั้ง....คำว่าปลอบเรอะ "จะร้องทำไม บ้าเปล่า!!!"
....ชั้นไม่มีสิทธิแสดงความรู้สึก นอกจากก้มหน้ารับฟังใช่มั้ย
เหตุผลของชั้นมันไม่มีค่ากะใครเลยใช่มั้ย
...ทั้งที่เคยบอกว่าเข้าใจ แล้วกลับคำพูด...
พอล่ะ...เรียบเรียงคำพูดไม่ถูกแล้ว....

;w; ปลาทองก็เป็นน้า ฮิกิจัง ;w;
เศร้าจิตเศร้าใจ ถ้าไม่ติดว่ามีแม่ที่เข้าใจและคอยสนับสนุนอยู่ห่าง ๆ
ป่านนี้โดดหลังคาบ้านตัวเองตายไปนานแล้ว จะสิงบ้านที่ตัวเองอยู่เอาให้เฮี้ยน
จนร้างทั้งหมู่บ้านเลยคอยดู ;w;

ไม่ว่าจะทำอะไรลูกสาวผิดหมด คนอื่นไม่เคยผิดเลย ;w;
โดนเพื่อนกลั่นแกล้งก้หาว่าเข้ากับเค้าไม่ได้เอง ไม่รู้จักปรับตัว
เวลาเกิดเรื่องเกิดปัญหาก็หาว่าไม่ยอมปรึกษาไม่ยอมถาม แต่ตัวเองไม่เคยอยู่ให้ถามเลย ;w;
สถานะ ปลาทอง ณ ปัจจุบัน เก็บกดที่สุด ;w;

อือ เก็บกด อึดอัด อยากตะโกน อยากร้องไห้ดังๆ

;w; ทำได้แค่ทำน้ำตาร่วงตรงหน้าเซส ตอนกลางคืน ;w;
ปิดไฟมืด ๆ แล้วร้องไห้ ไม่ให้มีเสียงออก

//มากอดคอร้องไห้กันเถอะTT[]TT

มันจะอะไรอีก อยากให้ไปสัมภาษณ์งานก็ไปมาแล้ว โอเค อยากให้มาทำพอร์ตเพิ่ม
ก็ไปหาเพื่อนให้สอนแล้ว ลองทำแล้ว... รุ้ใจตัวเองแล้วว่าไม่ชอบ ไม่ถนัดเลย
ก็บอกไปแล้วว่าไม่ต้องรอ หาคนทำงานใหม่ไปเลย
ดีกับทุกฝ่าย ชั้นไม่ชอบ ไม่อยาก ก็หาคนใหม่ งานก็เดินไม่ติดขัด win winทั้ง2ฝ่าย
แล้วจะเอาอะไรอีก...ก็หางานใหม่อยุ่ จะบังคับอะไรอีก
สิ่งที่ชั้นอยากจะลอง อยากจะทำ บอกทำไม่ได้หรอก ทำไปก็เท่านั้น
แต่สิ่งที่บอกไม่ได้ ไม่ชอบ บอกไม่ลองจะรู้ได้ไง
แล้วสิ่งที่ชั้นชอบจะลองล่ะ? ง่ายๆว่าคำพูดทุกคนถูกหมด
ชั้นมันผิด ชั้นมันแย่ ชั้นมันห่วย ไม่เคยมีดี ความคิดชั้นมันไร้ค่า
ไม่ว่าจะทำอะไรก็ผิดไปหมด ขวางหูขวางตามากนักใช่มั้ิย
จะพูดก็พุดไม่ได้ ไม่เคยเข้าใจ และไม่เคยที่จะทำความเข้าใจ
แค่จะวาดรูปแก้เครียด ก็ยังจะทำไม่ได้ จะใส่อะไรชั้นนักหนา
ชั้นใส่ใจทุกคน รู้ว่าทุกคนคิดอะไร รุ้ว่าเป็นห่วง
แต่ใครเคยรู้บ้างมั้ยว่าข้างในชั้นมันเจ็บแค่ไหน ชั้นคิดอะไร อยากทำอะไรบ้าง
เลิกซะทีได้มั้ย
หางานเองไม่ได้
หางานดีดีไม่ได้
ปีนี้ก็หาไม่ได้...
ชาตินี้ก็ช่วยตัวเองไม่ได้ เอาตัวไม่รอด...

ไม่ไหวแล้ว...เหนื่อย..อยากนอน อยากพัก แล้วไม่ต้องตื่นอีกเลย...

กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ไม่ไหวแล้วนะเว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
แม่งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
จะเอาอะไรนักหนาวะ จะพุดก็ไม่ให้พูด
ทุกอย่างที่พูดก็ว่าแก้ตัว
เข้าใจมั้ยคำว่าไม่ชอบๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

...แล้วก็ต้องกลับมากระทุ้นี้อีก
สติแตกแล้ว ร่างดาร์กออกแล้ว
เหมือนตอนนี้จะไม่เหลืออะไรดีดีกะคนที่บ้านอีกแล้ว
ไม่ว่าจะเรื่องเล็กน้อย อีนี่เดินเฉจากที่สั่งปุ๊ป โดนด่าปั๊ป
เหนื่อย เครียด
แล้วพูดกะใครที่บ้านไม่ได้ ไม่ได้เลยจริงๆ แม้แต่คนเดียว
จิตใจเริ่มจะรับไม่ไหวแล้ว ตอนนี้เรื่องเล็กน้อยก็ทำเครียดได้ ร้องไห้ได้
อยากบอกสิ่งที่คิด อยากบอกความรู้สึก แต่ก็เคยแล้ว สิ่งที่ได้ตอบกลับมาคือสายตาที่มองว่าเรามันผิด มันคิดไปเอง เด็กมีปัญหา....
เรื่องซ้ำซาก พูดทุกวัน ก็เข้าใจแล้ว แล้วยังไง?
มันแก้ปัญหาได้ทันทีที่ไหนล่ะ
ตอนแม่เด็ก แม่ไม่เคยทำงี้นะ ไม่เคยทำนั่นน่ะ ไม่เคยให้พ่อแม่หนักใจนะ ทำไมเราเป็นแบบนี้....
แล้ว?
เรามันได้นิสัยทางพ่อมา เหมือนพ่อหมด เวรกรรมอะไรที่ต้องมามีลูกแบบนี้
แล้ว?
ไม่สงสารแม่บ้างเหรอ แม่ไม่ชอบให้ใครมาด่าว่าลูกแม่นะ
แล้ว?
แล้วๆๆๆๆๆๆ?????
สรุปว่า หนูเป็นแบบนี้ หนูไม่ได้ดั่งใจแม่ใช่มั้ย สิ่งที่หนูรัก สิ่งที่หนูชอบมันไร้สาระมากเลยใช่มั้ย หนูไม่เคยทำให้ภูมิใจเลยใช่มั้ย
หนูมันเรียนไม่เก่ง สอบไม่ติด เอนไม่ได้ จบ5ปี ยังตกงาน หนูโคตรแย่ในสายตาแม่เลยใช่มั้ย
เรื่องในบ้านไม่ต้องไปเล่าให้พวกเพื่อนฟังเลยนะ อย่าให้รุ้นะ ไม่ว่าไอ้อีตัวไหน....!!!!!!!
แม่...หนูควรจะไร้สังคม ไร้จิตใจไปเลยดีมั้ย ไม่ต้องคิดอะไร ทำตามสั่งอย่างเดียว แล้วค่อยผสมโรงเวลาแม่ไม่พอใจใครด่าใครดีมั้ย
แบบนั้นใช่มั้ย...ลูกที่แม่ชอบ?

----------------------------------------

จิตใจช่วงนี้แสวงหาคนเข้าใจ เข้าข้าง คอยปลอบอย่างรุนแรงที่สุด
แกล้งทำก็ได้.... แค่อยากรุ้สึกว่ายังมีค่าอยุ่บ้าง
ไม่อยากหนีเข้าไปพึ่งพึงในฟาร์มบ่อยๆ ...แม้จริงๆแล้ว..ก็บ่อยแหละ
จะเข้าไปซัดคนในสนง.บลูบ่อยๆก็ใช่ที่
ฆ่าจูนเนอร์ในร่างตัวเองไปเกือบร้อยตัว ก็สะใจดี...แต่ไม่ได้ช่วยให้ดีขึ้น แถมจิตใจจะวิปลาสขึ้นไปอีก....
ฆ่าไป หัวเราะไป น้ำตาไหลพรากๆ
"แกมันไม่มีดี แกมันอ่อนแอ แกมันไร้ค่า ตายๆไปซะ"
โรคจิตแล้วสินะ....
แล้วคนที่ไปลากออกมาก็..เซออน...นี่ชักจะทำตัวเป็นผู้ปกครองแล้วนะตาบ้า...

กอด ๆ ไม่ว่าบ้านไหนก็เป็นแหล่ะ
อย่างของปลาก็เป็น ของปลาเลวร้ายกว่าฮิกิอีกนะ ;w;
เรียนไม่เก่ง เอนท์ไม่ติด แถมยังไม่จบ มหาลัยอีก

เคยมีคนบอกปลาว่า อย่ามองคนที่เค้าดีกว่า แต่ให้มองว่ายังมีอีกหลายคนที่แย่กว่าเรา
แล้วตอนนี้น่ะ เศรษฐกิจประเทศไทยยิ่งกว่าย่ำแย่ จบตรีออกมาเดินเตะฝุ่นกันว่อน
จบโท ยังไม่แน่เลยว่าจะมีงานให้ทำ

แต่ว่าฮิกิอ่ะอย่างน้อยก็มีเอโดะจองตัวแล้วนะ เพียงแต่มันต้องใช้เวลา
จริง ๆ อยากจะแนะนำให้ฮิกิทำพวกโด พวงกุญแจ ที่คั่น อะไรพวกนี้มาขาย
แต่ปลาว่าฮิกิคงไม่มีอารมณ์ + งานพวกนี้มันเหนื่อย รายได้ไม่ได้ดีในระดับ
ที่ทำงานประจำ....(แต่ปลาว่า เดี๋ยวนี้มีธุรกิจเกี่ยวกับพวกนี้เยอะนะ)
แต่ว่ามันได้ทำในสิ่งที่รัก

อย่าเครียดนะ...โอ๋ ๆ กอด ๆ ชีวิตเรายังอีกยาวไกล เพียงแค่ว่าจังหวะชีวิต
แต่ละช่วงของแต่ละคนมันไม่เท่ากัน

ไว้ไปหม่ำ ๆ ปลาดิบกัน >w< ปลารอจะไปหม่ำกับฮิกิอยู่
(ปลาเป็นพวกเครียดแล้วกินนะเออ....ถึงได้กลมดิ๊ก)